تور کامبوج راهنمای سفر به کامبوج
شاید این مطالب برایتان مفید باشد
کشور کامبوج دارای جاذبه های گردشگری بسیار زیادی می باشد و معبد های زیبای این کشور نشانه ی بارز جاذبه گردشگری این کشور زیبا می باشد. سوریاوارمن دوم، امیر خمرها، در شروع قرن دوازدهم میلادی انگکور وات را به آدرس پایتخت و معبدی حیث ویشنو، یکی از ایزدان مطلاپوشی زراندود كردن هندو، ساخت. از آن جایی که تا به حال هیچ لوح یا کتیبه دم به لحظه پیدایش انگکور وات که در آن به این معبد اشاره شده باش به دست نیامده است، نام خیالی آن بر کسی مشهود نیست. نام جدید این معبد، یعنی انگکور وات، در زبان کامبوجی به معنای «معبد شهر» است. به نظر می‌رسد با مرگ سوریاوارمن دوم در سال 1150، ایجاد این نیمه‌تمام رها شده است، چنان که نقش‌برجسته‌های نیمه همگی که در این آتشخانه به چشم می‌خورند نیز مؤید این حدس هستند. با به حکومت چسبیدگی امیر آتی خمرها، دارالملك به نقطه‌ای عقبی جدید در چند کیلومتری انگکور وات منتقل شد و این آتشگاه تا قرن 14 و 15 میلادی که فرقه‌ای از بودائیان آن را به یک آتشخانه بودائی دگرسانی کردند، به حال خود رها شده بود. در ادامه در مطلب جاذبه های گردشگری کامبوج در مورد آشنایی با انگکور وات بیشتر صحبت خواهیم کرد.
از آن هنگام باد تاکنون این آتشخانه هیچ‌گاه به كیفیت متروک در نیامده است که این باب در حاق پرستشگاهها محوطه باستانی انگکور یک استثناء به آمار می‌آید. یکی از آغازین سیاحان غربی که از این آتشگاه سركشی کرد، آنتونیو دومگدالنا، کشیش پرتغالی بود که در سال 1586 از این صحن فهم کرد. دامگدالنا راجع انگکور وات می‌نویسد: «این معبد چنان شکوه خارق‌العاده‌ای دارد که قلم از وصف آن عاجز است، و عامه آن که این آذركده بسان هیچ عمارتی در هیچ نقطه‌ای از كرانه ها و انفس نیست.» اما دامگدالنا و آخرت سیاحان غربی، فكر پنداری نمی‌کردند که ایجاد اینگونه عبادتخانه باشکوهی از خمرها بربیاید و به مغلوط قدمت این آتشگاه را هم‌پای شاهنشاهی روم نوین خیال می‌کردند. اما پژوهش ها باستان‌شناسی و مدارکی که در طول بازآفرینی و نوسازی و تخریب فضا كهن انگکور که در قرن بیستم به دست آمد، سیرالملوك سابقه زمان واقعی آن را بر همگی آشکار کرد.
انگکور وات نمونه‌ای برجسته از معماری کلاسیک خمرها، موسوم به سبک انگکور وات، است. با اول قرن دوازدهم، معماران خمر به ندریج پشتگرمی به نفس خود را در کار با ماسه‌سنگ (به جای خشت و آجر) به نشانی صلاحدید مجازی ساخت بنا بازمی‌یافتند. سبک انگکور وات در پی سبک معماری بایون مشهود آمد که در وافراً و به ندرت در آن، کیفیت فدای کمیت می‌شد. انگکور وات بیش از همه به ذهن تردی و تناسبش از جنبه طراحی و معماری هیئت نهج وجد شگفتی خودبینی جایگیری می‌گیرد و از این نظر اكثراً با آثار معماری به جا تتمه از روم و یونان دیرینه برابرسازی می‌شود. به بیان موریس گلیز، یکی از مرمت‌گران مشهوری که در قرن بیستم بر طرح ویرانگری انگکور وات نظارت داشته است، «این عبادتخانه از جهت توازن حقیقت امر صولت عناصر و اندازه‌گیری‌ها و نسبت‌های نكته بین بزرگداشت شده در آن، از کمالی کلاسیک بهره مند است. انگکور وات نمایان شدن قدرت، اتفاق و یک سبک هنری خاص است.» عناصری چون تاق‌های نوک‌تیز (تاق رومی)، برج‌هایی به شکل شکوفه نیلوفر، راهروهای هم‌محور و ایوان‌های مسیحی شکل که به هم پا بن واقعی اساسی معبد آفریده شده‌اند از شاخصه‌های مهم سبک معماری انگکور وات هستند.
معبد انگکور وات در قرن بیستم تحت آفرینش مجدد توبه كردن و ویرانگری کلی تحكیم گرفت، اما با آغاز جنگ‌های داخله و حکومت خمرهای سرخ در دهه‌های 70 و 80 میلادی، این پروژه ناقص پست ماند؛ اما خوشبختانه در طول این مدت، خسارات و آسیب‌های جدی به این آذركده وارد نیامد. با مطلع دهه 1990، کار ترمیم و بازسازی انگکوروات از سر ملول شد و رتق وفتق یونسکو در سال 1992، این آذركده و کل ناحیه نوین انگکور را به قوه ذاكره شان فرهنگی و باستان‌شناختی‌اش، در تعرفه میراث دنیوی كلی ثبت کرد. یونسکو به یاد آتمسفر ویژه این ناحیه پس از دو دهه جنگ اندرونی و بی‌توجهی، این محوطه را به طور هم‌زمان در شناسایی ارثیه عالمگیر دنیایی در خطر نیز ثبت کرد تا با این اقدام، به آمادگی کمک‌های عالمگیر دنیایی راجع به حساب بازآفرینی و مرمت حیاط نوین انگکور کمک کند. اما کمیته ارث عالمگیر دنیایی یونسکو، در سال 2004 پس از امعان آتمسفر رحبه قدیمی انگکور و اعلام ارضا از پروژه آفرینش مجدد توبه كردن 12 ساله این محوطه و سپاس از کمک‌های کارشناسی و مالی کشورهای فرانسه، ژاپن، ایتالیا، چین، هندوستان، اندونزی، مجارستان و سوئیس برای نوسازی و تخریب آذرگاه انگکور وات و پسین معبدها و عمارت‌های ساحت نوین انگکور، به بیرون رفت این محوطه از شناسایی مرده ریگ عالمگیر دنیایی در خطر رأی داد. با این حیات کار تعمیر و دوباره سازی انگکور وات هم‌چنان دنباله دارد که البته بسیار این پروژه‌ها، با کمک مالی شانس بیرونی و به دست کارشناسان و متخصصان بین‌المملی روی می‌گیرد. انگکور وات در حال مجهز به بزرگ‌ترین گیرایی كشش توریستی کشور کامبوج مستحیل مسخ شده است و هر چند تاکنون آماری از قدر هوشیار بازدیدکنندگان این آتشكده گستردن سرایت نشده است، اما بنا به بیان حكمرانی گردشگری کامبوج، از یک هزارهزار توریست خارجی که در سال 2004 به این کشور سفر کرده‌اند، 57 درصد قصد بازدید از آتشگاه انگکور وات را داشته‌اند.
